Beton komórkowy - historia

Beton komórkowy (ang. ACC - Aerated autoclaved concrete) – materiał budowlany, rodzaj lekkiego betonu otrzymywanego poprzez wprowadzenie gazu, zwykle powietrza pod odpowiednim ciśnieniem do plastycznej mieszanki cementowej, w wyniku czego powstają w nim jednorodne pory, zwane komórkami.

Istnieją dwie metody wprowadzania powietrza: przez reakcję chemiczną – najczęściej proszek aluminiowy wprowadzony do cementu (gazobeton) lub przez dodanie do mieszanki czynnika pianotwórczego, który wprowadza pęcherzyki podczas mieszania przy dużej prędkości (pianobeton). Beton komórkowy wykazuje wysoką odkształcalność cieplną i wilgotnościową oraz wysoki skurcz (zmiana objętości).

Twórcą technologii produkcji bloczków z betonu komórkowego YTONG był szwedzki naukowiec, Axel Erikson (zob. Ytong), obecnie firma Ytong przoduje w dziedzinie najnowszych technologii systemu budowania z betonu komórkowego, jako pierwsza wprowadziła cienkospoinowe zaprawy klejowe i system pióro-wpust w miejsce spoin pionowych. Poprzez "system" należy rozumieć nie tylko bloczki, ale U-kształtki, nadproża i inne elementy konieczne dla muru jednowarstwowego.

Beton komórkowy stosowany jest najczęściej ze względu na jego niską przewodność cieplną w przegrodach. Materiał ten zapewnia dobrą ognioodporność. Poddaje się piłowaniu i utrzymuje gwoździe. Ma dobrą odporność na działanie mrozu. Zbrojenie w betonie komórkowym szybko ulega korozji, dlatego musi być zabezpieczone.

Beton komórkowy można klasyfikować wg:

W Polsce do najpopularniejszych należą klasy „500” i „600”, oraz „400”. Niektóre firmy wytwarzają jeszcze lżejsze odmiany „350” i „300”. Mają one jeszcze lepsze parametry izolacyjne, jednak maleje w nich odporność na ściskanie.

Przy czym odmiana 400, 350, przy grubości 36,5 cm z zastosowaniem cienkospoinowej zaprawy klejowej może być użyta do budowania w technologii muru jednowarstwowego (bez potrzeby docieplania).